Chwila oddechu

Potrzebowałam tego. Przerwy, detoksu i tych dwóch tygodni życia jak śmiertelnik. Bez facebooka, bez tv, bez aparatu i zdjęć, bez blogowego ekshibicjonizmu i pośpiechu; za to prawie codziennie rozmawiając z kimś, spotykając się z rodziną i znajomymi, myśląc o wielkich zmianach, jakie nadejdą w najbliższym czasie w moim życiu i celach, które jeszcze są abstrakcją, ale z biegiem czasu staną się bardziej realne.
Nie lubię noworocznych postanowień. Mam z kolei marzenia, które bardzo chciałabym spełnić, a czy uda się za miesiąc, czy za 10, nie ma znaczenia. Moje plany tak szybko nabierają zwrotów akcji, że najlepszym planem, jest nieplanowanie. A i tak wszystko odnajdzie swoje miejsce.

Chciałabym Wam z całego serca podziękować za odwiedziny, komentarze, wiadomości prywatne, za zżycie się i wzajemne napędzanie ku działaniu. Czasem opadała mi szczęka, jak statystyki pokazywały, że w ciągu minuty na bloga wskoczyło kilkaset osób, a czasem miałam kryzysy, bo potrzebowałam zmian i nieustannie szukałam inspiracji.
Blog ma rok. Przez ten rok dużo myślałam nad kierunkiem, w jakim chcę go prowadzić. W pewnym momencie zauważyliście, że pojawiało się mniej tematów dziecięcych, a ja zdecydowałam się odejść od skrajnego parentingu, a bardziej skupiać się na pamiętnikowej codzienności.

Życzę sobie i Wam odnalezienia swojej drogi, oddechu, spokoju, zadowolenia z siebie i swoich czynów.
Stęskniłam się! <3