Żłobek vs. niania

 

Wiecie już, że Polą zajmowała się NIANIA. Niełatwo było znaleźć odpowiednią osobę do opieki nad dzieckiem, ale ostatecznie (po przejściach) zdecydowaliśmy się na zatrudnienie starszej pani, przyjaciółki rodziny, więc była to znajoma osoba.

Plusem było to, że miała za sobą doświadczenie w opiece nad innymi dziećmi. Trafiło na osobę, która potrafi być stanowcza, pewna siebie i jednocześnie czuła w stosunku do dziecka, a nad tym kompaktem zależało mi najbardziej. Tak było w październiku 2014, kiedy Pola miała 1,5 roku.

Po pewnym czasie zaczęłam jednak zauważać pewien dyskomfort. To z pewnością odczuwalne koszty, jakie musieliśmy ponieść, aby było to opłacalne dla obu stron.

Nie oszukujmy się, ale zatrudnienie kogoś na pełny etat równa się z opłacaniem mu tego pełnego etatu.

Kolejnym minusem było stałe przebywanie z jedną osobą i brak kontaktu z rówieśnikami lub zdecydowanie mniejszy kontakt, niż byśmy tego chcieli.

Trzecim minusem było ciągłe przebywanie dziecka w domu (poza osiedlowymi spacerami) oraz poczucie, że ktoś pod moją nieobecność w nim przebywa. Czasem również wtedy, kiedy był bałagan, na półkach piętrzył się kurz i fotel w salonie oblegały leżakujące przed prasowaniem ubrania. Takie poczucie nie jest komfortowe.

Jednakże jak na tamten czas, była to świetna decyzja. Ja miałam sporo pracy, a ciocia mogła zjawić się błyskawicznie na tyle godzin, na ile zachodziła potrzeba.

Im bliżej drugich urodzin mojej córki, tym bardziej widać było jej potrzebę przebywania wśród dzieci. Poza tym wkrótce nasza rodzinka się powiększy, więc zależało mi, żeby nie serwować dziecku dodatkowych zmian w tym samym czasie – przedszkole + siostra. Chciałam wprowadzić te zmiany stopniowo… (wiecie, porodu raczej nie przełożę, więc padło na to pierwsze).

 

 

Dlatego od 1,5 miesiąca Pola jest w żłobku.

Po długich poszukiwaniach zdecydowaliśmy się na prywatne przedszkole z grupą żłobkową, mieszczące się w przestronnym, dostosowanym pod to domku jednorodzinnym. Na dodatek założycielką okazała się moja znajoma. Przed podjęciem decyzji spędziłam z Polą tzw. godzinę adaptacyjną. Wszystko przemawiało za tym, że po wcześniejszych (nieudanych) próbach adaptacyjnych znalazłyśmy odpowiednie miejsce. Ale nie chcę rozpisywać się nt. tego konkretnego przedszkola, bo mogłabym się rozpłynąć. Skupię się tylko nad zmianą, jaka nastąpiła w naszej codzienności!

Na początku nie było łatwo. Na trzeci dzień nastąpił kryzysik, który co rano dawał nam w kość.

Pola płakała na każdą myśl o żłobku. Tekst „dzieeciii nie” utarł się jako nowe „dzień dobry”.
To był i jej, i mój problem.

Pola nieprzyzwyczajona do współpracy z grupą dzieci musiała się zaadoptować do nowych warunków. Nie było już czujnego oka cioci, która była tylko na jej zawołanie. Musiała ulokować swoją indywidualność w społeczności i zrozumieć, że jest częścią grupy, z którą musi się utożsamić. Dla mnie, jako matki, trudno było pozostawiać płaczące dziecko, za którym musiałam zamknąć drzwi, wziąć głęboki oddech i skupić się przez kilka godzin w pracy. Płakałam razem z nią, tylko że ja już w samochodzie, na osobności.

Intuicyjnie wiedziałam, że to minie, że mała się przyzwyczai i przyniesie nam to długofalowe korzyści.

 

 

Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, kiedy pewnego poranka dziecko jak na skrzydłach poleciało do żłobka. Bez słowa, z uśmiechem.

Sama upomniałam się o buziaka i stałam w szatni jak oniemiała, kiedy Pola pobiegła do sali nie oglądając się za siebie. Duma poziom ekspert i łzy w oczach, tym razem ze wzruszenia.

Po miesiącu widzę wyraźną zmianę w jej zachowaniu.
Sama potrafi zorganizować sobie zabawę; je bez naszej pomocy; codziennie powtarza nowe słowa; jest samodzielna i bardzo aktywna. Już widać, że moje dziecię to niezależna kobietka i lubi chodzić własnymi ścieżkami.
Widzę, że jest śmielsza w poznawaniu i powtarzaniu nowego słownictwa, co do tej pory szło różnie.
Zdecydowanie więcej śpi :) Rytm przedszkolny wyrobił w niej konkretny system pobudek i drzemek o stałych porach.
Sama zaczepia inne dzieci i zaczyna się z nimi bawić; tańczy i śpiewa zasłyszane w żłobku piosenki. Same superlatywy, a tak się bałam.

Minusem są te wszelkie katary i zarazki, które łapie w pakiecie z rozwojem, ale liczę na to, że zahartowana zawczasu, wyrobi odporność do czasu aż w domu pojawi się niemowlę.
Finansowo też wychodzimy duużo lepiej.

Dla dwulatka:
żłobek vs. niania – 1:0.

A jak Wasze żłobkowo – nianiowe historie się mają? :)